تنیدگی شغلی و بهزیستی عاطفی معلمان: آزمون الگوی اثر میانجی گر باورهای خودکارآمدی

هدف: هدف مطالعه حاضر آزمون ميانجي گري باورهاي خودکارآمدي شغلي در رابطه بين تنيدگي شغلي و بهزيستي عاطفي معلمان بود. روش: روش پژوهش همبستگي و جامعه آماري تمامي معلمان مدارس پسرانه کليه مقاطع در شهرستان ديوان دره در سال 1390-91 به تعداد 284 نفر بود. با روش نمونه گيري تصادفي ساده، 250 معلم مرد انتحاب شدند و به نسخه تجديد نظر شده فهرست تنيدگي شغلي آسيپو، (1998) نسخه کوتاه مقياس خودکارآمدي معلم شوارزر، اسچيتزر و ديتنر، (1999) و مقياس بهزيستي عاطفي ونکاتويک، فاکس، اسپکتور و کيلوواي (2000) پاسخ دادند. براي آزمون ميانجي گري خودکارآمدي در رابطه بين تنيدگي شغلي و بهزيستي عاطفي از روش الگويابي معادلات ساختاري استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد رابطه تنيدگي شغلي با خودکارآمدي شغلي و بهزيستي عاطفي منفي و رابطه باورهاي خودکارآمدي و بهزيستي عاطفي مثبت؛ و باورهاي خودکارآمدي ميانجي گر رابطه تنيدگي شغلي و بهزيستي عاطفي معلمان است. در الگوي مفروض تمامي وزن هاي رگرسيوني از لحاظ آماري معني دار بود و متغيرهاي پيش بين %64 از پراکندگي بهزيستي عاطفي را تبيين کرد. نتيجه گيري: چون بخشي از تمايز در پاسخ هاي هيجاني معلمان به تجارب شغلي تنيدگي زا، ازطريق تفاوت در ميزان خودکار آمدي آنها قابل تبيين است، مي توان بر ضرروت تقويت باورهاي خودکار آمدي در معلمان به عنوان عاملي ضربه گير در مواجهه با تجارب شغلي تنيدگي زا تاکيد کرد.