اثربخشی آموزش روان نمایشگری بر مهارت های ارتباطی و پرخاشگری دختران پرخاشگر

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين ميزان اثربخشي آموزش روان نمايشگري بر مهارت هاي ارتباطي و پرخاشگري دختران پرخاشگر بود. روش: روش پژوهش شبه آزمايشي با پيش آزمون، پس آزمون با گروه گواه و پيگيري 1 ماهه و جامعه آماري کليه دانش آموزان دختر مقطع راهنمايي منطقه 13 شهر تهران به تعداد 1950 دانش آموز در سال تحصيلي 91-92 بود که از ميان آنها 30 نفر به روش نمونه گيري خوشه اي چند مرحله اي انتخاب و پس از همتاسازي به صورت تصادفي در دو گروه گواه و آزمايش جايگرين شد. آزمودني ها پرسشنامه پرخاشگري زاهدي فر (1379) جهت غربالگري و پرسشنامه مهارت هاي ارتباطي عطارها (1386) را تکميل کردند و از آزمون تحليل اندازه هاي مکرر براي تحليل داده ها استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد که آموزش روان نمايشگري، مهارت هاي ارتباطي دختران پرخاشگر را افزايش و ميزان پرخاشگري آنها را کاهش داده است و نسبت به گروه گواه در پيگيري تفاوت معني دار در دو متغير وابسته مشاهده شد. نتيجه گيري: از آنجا که رويکرد روان نمايشگري مهارت هاي ارتباطي را افزايش و پرخاشگري را کاهش مي دهد لذا استفاده از آن به عنوان روش موثر درماني پيشنهاد مي شود.