اثربخشی درمان تعامل والد -کودک بر کاهش نشانه های اختلال اضطراب جدایی

مقدمه: اختلال اضطراب جدايی، اضطرابی افراطی و نامتناسب از لحاظ رشدی درباره جدايی فرد از خانه يا از افرادی که به آنها دلبستگی دارد، است. درمان تعامل والد- کودک، يک رويکرد درمانی است که تکنيک‌های رفتاری و سنتی را در درمان مشکلات رفتاری کودکان يکپارچه می‌کند. هدف اين پژوهش بررسی تأثير درمان تعامل والد- کودک روی مادران بر ميزان کاهش علائم اضطراب جدايی در کودکان بوده است. روش: اين طرح پژوهشی به صورت نيمه تجربی و از نوع پيش‌آزمون- پس‌آزمون با يک گروه مقايسه، انجام شد. نمونه‌گيری به شيوه نمونه‌گيری در دسترس صورت گرفت، چرا که افراد انتخاب شده فقط از داخل مهد کودک‌ها انتخاب شدند. در اين روش ابتدا 3 منطقه (مناطق 1، 2 و 6) به طور تصادفی از ميان مناطق 12 گانه شهر مشهد انتخاب شده و از اين مناطق انتخابی، 11مهد کودک به صورت تصادفی انتخاب شدند. تعداد افراد شناسايی شده دارای ملاک‌های اضطراب جدايی طبق پرسشنامه CSI-4 در اين مهد کودک‌ها، 83 نفر بودند که در نهايت، از اين تعداد، دو گروه 12 نفری از کودکان دارای اضطراب جدايی به طور تصادفی انتخاب و مادران آنها نيز به شيوه تصادفی در دو گروه آزمايش و مقايسه قرار گرفتند. 5 جلسه مداخله که بر اساس برنامه درمان مبتنی بر تعامل والد- کودک تدوين شده بود، روی مادران گروه آزمايش انجام شد. گروه مقايسه در خصوص درمان تعامل والد- کودک هيچگونه آموزشی دريافت نکرد. پس از پايان آموزش از هر دو گروه آزمايش و مقايسه پس‌آزمون گرفته شد. يافته‌ها: نتايج تحليل کواريانس نشان داد که درمان تعامل والد- کودک، در شدت علائم اضطرابی در گروه آزمايش از نظر آماری کاهش معناداری پديد آورده است (001/0p<). ميزان تأثير 54 درصد بود که نشان می‌دهد 54 درصد کل واريانس يا تفاوت‌های فردی در نشانه‌های اضطرابی، مربوط به تفاوت‌های بين دو گروه آزمايش و مقايسه و ناشی از اعمال متغير مستقل است. نتيجه گيری: درمان تعامل والد- کودک روی مادران، می‌تواند علائم اضطراب جدايی کودک را کاهش دهد.