ازدواج تقریبا در تمامی جوامع، رسمی مهم تلقی میشود(مداتیل و بنشف، 2008). برای یک ازدواج رضایت بخش زن و شوهر نیازمند برقراری ارتباطی موثر و کارآمد هستند(کاراهان، 2007). ارتباط یک متغیر اساسی در درک عملکرد زناشویی است و شامل فرآیندی است که در آن زن و شوهر به صورت کلامی و غیرکلامی در قالب گوش دادن، مکث، حالت چهره و ژستهای مختلف به تبادل افکار و احساساتشان می پردازند(رسولی، 1380). همانطور که بسیاری از پزوهشها نشان داده اند که ارتباط زناشویی پیش بینی کننده قوی در مورد کیفیت زناشویی است(گاتمن، 1999؛ مارکمن، 1989؛ اسکاپ، 1986؛ به نقل از عبادت پور، 1379). علاوه بر آن هم درمانگران و هم زوج ها، عقیده دارند که مشکلات ارتباطی شایعترین و مخربترین مشکلات در ازدواجهای شکتس خورده است(نظری، 1386؛ هالفورد، 2001؛ ترجمه تبریزی و همکاران، 1387؛ روبرتز، 2000؛ سوزان و همکاران، 2006). الگوهای ارتباطی نامطلوب موجب می شود که مسائل مهم رابطه، حل نشده باقی مانده و منابع تعارض تکراری شوند(هالفورد، 2001؛ ترجمه تبریزی و همکاران، 1387).

درک مشترک از الگوهای ارتباطی بین زوجها در واقع همان روشن سازی تعاملات زناشویی مثبت است که زوجها  را در مسیر دریافت و رشد مهارتهای ارتباطی یاری می کند. مهارتهای ارتباطی در واقع رفتارهایی را شامل می شود که نگهدارنده ی ازدواج و پیوند زناشویی هستند. پژوهشها نشان داده اند که فراگیری مهارتهای ارتباطی باعث ایجاد درک متقابل، برابری و مساوات در روابط، ابراز عشق، صمیمیت، حل منطقی تعارضات و تنشهای موجود در تعاملات، تعهد و اطمینان نسبت به هم، همکاری، ارزش قائل شدن برای یکدیگر، داشتن انتظارات واقعی و انعطاف پذیری زوج ها می شود(روبرتز، 2000). زوج ها برای بهبود روابط و الگوهای ارتباطشان نیازمند کمک متخصصان هستند.