فقدان اطلاعات مبني و مبتني بر گزارش شخصي، پيرامون احساسات و عواطف دانش آموزان نوجوان بويژه از لحاظ روابط اجتماعي، ضرورت پرداختن به مساله سنجش و اندازه گيری جنبه­ هاي مختلف روابط را آشكار مي­سازد. نبودن آگاهي از احساسات و عواطف دانش آموزان نوجوان بويژه از لحاظ روابط اجتماعي و جدي نگرفتن نوجوانان در شبكه هاي ارتباطي اجتماعي، آنها را با بحرانهايی نظير احساس تنهايي مواجه میکند. احساس تنهایی برداشت ذهنی فرد از کمبود یا فقدان روابط رضایت بخش اجتماعی است (شاپوریان و معانی، 1387).احساس تنهايي حاصل محروم ماندن از نياز اساسي بشر به صميميت است.  احساس تنهايي احساس فرد از نبود صميميت بين فردي است.احساس تنهایی تجربه ای ناخوشایند است که در پاسخ به نارساییهای کمی یا کیفی در روابط اجتماعی ظاهر میشود(پیلو و پرلمن[1]، (1982 (هانکوک [2]، 1986)؛ (کرواس- پارلو[3]، 2008) برای سنجش احساس تنهایی از پرسشنامه احساس تنهایی راسل استفاده می شود.

سه مولفه اصلی در این تعریفها قابل بازشناسی هستند:نخست مولفه اجتماعی احساس تنهایی که احتمالاً بارزترین و مهمترین بعد احساس تنهایی است، چرا که این احساس به روشنی منعکس کننده نارسایی روابط اجتماعی ارضا کننده است. تلاش برای تفکیک احساس تنهایی و انزواطلبی به دومین مولفه احساس تنهایی منتهی میشود.  احساس تنهایی احساسی فاعلی است که لزوماً با واقعیت بیرونی همسان نیست. به بیان دیگر در حالی که برخی افراد روابط اجتماعی محدودی دارند، احساس تنهایی را تجربه نمی­کنند. بنابراین احساس تنهایی مستلزم ادراک یا ارزیابی فرد از روابط اجتماعی خویشتن و مقایسه وضعیت کنونی با وضعیت مطلوب و ارمانی مورد نظر اوست. با این حال برخی از پژوهشگران به جای آنکه احساس تنهایی را صرفاً یک هیجان منفی تلقی کنند، آن را تداعی کننده پاره­ای از هیجان­های منفی مانند اضطراب، افسردگی، دوست داشتنی نبودن و. .. می­دانند (رایت[4]، 2005). بر اساس آنچه گفته شد، احساس تنهایی با بسیاری از متغیرهای شناختی، عاطفی، هیجانی و اجتماعی در ارتباط قرار می­گیرد.احساس تنهايي به معني انزواي فيزيكي نيست، يك شخص كم حرف ممكن است در محل دورافتاده  زندگي كند و كاملا احساس خوبي داشته باشد .احساس تنهايي، پاسخي به فقدان يك رابطه ي مثبت رضايتبخش با سايرين است. ساليوان، اين حالت را حاصل محروم بودن از نياز اساسي بشر به صميميت مي داند (به نقل از حجت، 1982) اين حالت احساس محروميت از روابط اجتماعي است (پیلا و پرلمن، 1982)دوتن از صاحبنظران اين زمينه، احساس تنهايي را عدم هماهنگي ميان سطحي از تماس اجتماعي كه فرد، خواهان آن است با سطحي از تماس اجتماعي كه در واقعيت برقرار كرده است، تعريف كرده اند.

احساس تنهايي ميتواند به بيماري و بيماري به احساس تنهايي  منجر شود. (آلن[5]، 1992) (اندرسون وهاروی[6]، 1988)