روابط بین کودکان و سایر اعضاء خانواده را می توان به عنوان نظام یا شبکه ای از بخشهایی دانست که در ارتباط متقابل با یکدیگرند. والدین ممکن است هم فرزند خودشان را دوست بدارند و هم اینکه آنها را طرد کنند؛ و یا اینکه در عین دوست داشتن آنها، در انضباط نیز سخت گیری نمایند. پاسخ کودک نیز صرفا به یک جنبه از رفتار والدین یا شخصیت آنها ارتباط نمی یابد، بلکه تحت تاثیر ترکیبی از عوامل مختلف است(صغری باقرپور کماچالی و همکاران، 1384). در یک بررسی، "پارکر[1]" (1992)، نشان داد که افرادی که نیازهای دوره کودکی شان به گونه ای مناسب ارضا نشده باشند، به هنگام وقوع فقدانها احتمال بیشتر وجود دارد که دچار افسردگی شوند و در این افراد سبک والدین آنها به صورت یک شیوه مهار فاقد احساس، یعنی ملغمه ای از کم توجهی و بیش حمایت گری بوده است. برای سنچش فرزندپروری از پرسشنامه فرزندپروری ادراک شده گرولینک و همکاران(1997) استفاده می شود.