خودپنداره تعمیم های شناختی برگرفته از تجارب درباره خود است و یکی از هسته های اصلی آن رابطه با افراد مهم زندگی می باشد (اتکینسون، اتکینسون، اسمیت، بم و نولن - هوکساما، ۱۳۸۷). پاپیکا خودپنداره را به عنوان یک ساختار پیچیده و اغلب شناختی از تعمیمات شخص به خود که شامل ویژگی ها، تواناییها، دانش، ارزش ها، نگرش ها، نقش ها و دیگر موضوعاتی که افراد خود را تعریف کرده و پیوسته داده های خود را در آن یکپارچه می کنند، دانسته و بندورا آن را عملکرد انسان می داند که بوسیله عوامل بیرونی به گونه غیر مستقیم و از راه فرایندهای مربوط به خود تأثیر می پذیرد (جوکلاوا و همکاران، ۲۰۱۱). آقاجانی، نریمانی و آسیایی (۱۳۸۷) نیز این داده ها را شامل نگرش ها، احساسات و دانش ها درباره توانایی، مهارت و قابلیت پذیرش اجتماعی می دانند. خودپنداره دارای سه سطح می باشد. سطح اول، خودپنداره فردی است که به ضعف و توانایی های فردی اشاره دارد. سطح دوم، خودپنداره ارتباطی می باشد که خود را بر اساس نوع ارتباط با دیگران داوری می کنند و سطح سوم، خودپنداره جمعی است که به مقدار عضویت در گروه باز می گردد (سرور خاکسار، گل پرور و نوری، ۱۳۸۶) آرسوانه (۱۹۸۶) خودپنداره تحصیلی تحصیلی را باور فرد در مورد مقدار مهارت در گیر تحصیل شدن نسبت به همکلاسی هایش تعریف می کند (به نقل از پلیوان و کوسگلو، ۲۰۱۲). طبق الگوی شناختی اجتماعی پکران، از لحاظ نظری نظری میان هیجان های مثبت و منفی و خودپنداره رابطه ای قابل تبیین است که بر اساس گفته هنسفورد و هاتی (۱۹۸۲) رابطه مثبتی بین خودپنداره عمومی و پیشرفت تحصیلی وجود دارد(مارش و سیتون، ۲۰۱۲). خودپنداره تحصیلی دانش آموز درباره داشتن و یا نداشتن توانایی برای اعمال کنترل بر یادگیری و فعالیتهای پیشرفت خود در تعیین نوع هیجانها نقش زیادی دارد.  برای سنجش خودپنداره تحصیلی از پرسشنامه خودپنداره تحصیلی یی یسن چن استفاده می شود