ارتباط تعاملی بین حداقل دو انسان می باشد که حاصل آن پیامی است که فرستاده میشود و دریافت می گردد تا هدفی برآورده گردد. توانایی برقراری ارتباط صحیح، یکی از مهارت های اساسی زندگی اجتماعی می باشد. 
بسیاری از صاحب نظران، توانایی برقراری ارتباط صحیح را از مهم ترین ویژگی های کارکنان بهداشتی دانسته اند. برقراری ارتباط صحیح، اثرات مثبتی بر بیماران دارد از جمله بهبود علایم حیاتی، کاهش درد و اضطراب، افزایش رضایتمندی، ارتقای پیامدهای درمانی و مشارکت بهتر در برنامه های درمانی، از سوی دیگر، اختلال در ارتباط منجر به اشتباه در تشخیص، کاهش مشارکت بیمار در درمان و کاهش میزان ارائه اطلاعات از سوی بیماران میشود . 
اغلب مشکلاتی که در محیط کار، دانشگاه، خانه و سازمانها به وجود می آید، ناشی از ارتباط نامناسب است .  از دیدگاه بیماران، کیفیت خدمات از طریق برقراری ارتباط مناسب و مؤثر معنا پیدا می کند، به طوری که مطالعات نشان می دهد، علت نهایی اکثر شکایتها، نارضایتی ها و تخلفهای محیط های بهداشتی، درمانی، به علت خطاهای ارتباطی و عدم وجود ارتباط مؤثر می باشد . کارکنان بهداشتی درمانی و پرستاران علاوه بر دانش تخصصی خود، باید نحوه برقراری ارتباط موثر با بیماران را یاد بگیرند و گرنه میزان پذیرش توصیه های درمانی و مراقبتی و همچنین آموزش از سوی بیماران کمتر خواهد شد.  پایه و اساس ارتباط موثر و نزدیک پرستاران با بیماران بر پایه این فرضیه استوار است که آنها بتوانند تمایلات و تجربیات شخصی بیمار را درک نموده و از آن آگاه شوند و بیماران را از برنامه هایی که در جهت تشخیص و درمان پیشنهاد می شود، آشنا نمایند تنها از طریق برقراری ارتباط صحیح و موثر است که بیماران زمینه را برای طرح سوال، مناسب دیده و نگرانی ها و تمایلات خود را بازگو می کنند و این می تواند در هنگام اخذ شرح حال بیمار به پرستار کمک زیادی را در جهت شناخت هرچه بیشتر بیمار بکند و علاوه از این، برخورد گرم و توأم با همدلی می تواند، توان و تحمل بیمار را در نگرانی ها، اضطراب و درد و رنج کاهش دهد و این امر یکی از نکات مهم پرستاری می باشد.

با توجه به اهمیت مهارت های ارتباط پرستاران با بیمار برای سنجش آن از پرسشنامه مهارت های ارتباط پرستاران با بیمار استفاده می شود.