اضطراب یک حالت عاطفی ناخوشایند است که ضمن آن شخص انتظار وقوع حادثه ای نامساعد را دارد، اما از علت آن آگاه نیست. اضطراب خواه به تنهایی به صورت علامتی بارز، خواه به همراه سایر اختلالات، هسته اصلی و مرکزی خیلی از بیماری های روانی را تشکیل می دهد (کاپلان و سادوک، ۱۳۷۹). سازه ای که توجه گسترده ای را در پیشینه مطالعاتی اختلالات اضطرابی به خود اختصاص داده است، حساسیت اضطرابی است.

فرض بر این است که حساسیت اضطرابی یک متغیر گرایشی با ثبات است که نشان دهنده میل به تفسیر پیامدهای جسمانی، روان شناختی، اجتماعی و تجارب اضطرابی به عنوان اموری آزارنده و خطرناک است (موریس و همکاران، ۲۰۰۱). بنابراین، حساسیت اضطرابی، بیان کننده ترس از نشانه های اضطرابی است و از این فرض نشأت می گیرد که این نشانه ها به پیامدهای آسیب زای بدنی، روانشناختی و اجتماعی منجر می شود ( تیلور"، ۱۹۹۵؛ به نقل از ایسایو و همکاران، ۲۰۱۰). افراد با حساسیت اضطرابی بالا اغلب اوقات به نشانه های اضطرابی به طور منفی واکنش نشان می دهند، در حالی که افراد با حساسیت اضطرابی پایین اگر چه ممکن است این نشانه ها را به عنوان اموری ناخوشایند تجربه کنند، اما آنها را تهدید آمیز تلقی نمی کنند (رایس و مک نالیه، ۱۹۸۵؛ به نقل از دیکون و والنتینر، ۲۰۰۲).

پرسشنامه حساسیت اضطرابی توسط تیلور و کاکس در سال 1998 و برای ارزیابی میزان ترس از علایم و پیامدهای اضطراب طراحی شده است. اگر چه نمرات پرسشنامه حساسیت اضطرابی با شاخصهای اضطراب کلی دارای همبستگی است، اما در واقع پرسشنامه حساسیت اضطرابی برای ارزیابی خود اضطراب طراحی نشده است(19). 

تعدادی از نمونه سوالات پرسشنامه تجدید نظر شده حساسیت اضطرابی تیلور و کاکس:
1- وقتي احساس مي كنم هواي كافي براي تنفس وجود ندارد مي ترسم خفه شوم.

2-- احساس خفگي موجب ترسم مي شود.