از آنجا که مفهوم طلاق عاطفی با مفهوم نارضایتی، ناسازگاری یا تعارضات زناشویی پیوند خورده است، به پژوهشهای محدود به این حوزه استناد می شود. نجف لویی(1383) نشان داد زوجین دارای تمایزیافتگی پایین، تعارضات زناشویی بالایی را تجربه می کنند. کستا، هربست و مک کرا(2000) نیز دریافتند که وقایع خاص زندگی مرتبط با هویت، هم چون تغییر در موقعیت زناشویی ارتباط بسیار زیادی با تغییرات شخصیتی دارد. 
استس و بورک(2005) دریافتند همسران فاقد توانایی وارسی هویت، قادر به به کارگیری فرآیندهای کنترل نبوده، از الگوهای تعاملی نامطلوبی برخوردارند. بنابراین، همسرانی که نقش های مربوط به هویت همسر خود را تایید نمی کنند، پایه های روابط بین فردی را مخدوش می سازند. چنانچه هر یک از طرفین رابطه زناشویی قادر به تحلیل و اصلاح هویت خود در چارچوب ازدواج نباشد، مشکلات بسیاری را در تداوم روابط صمیمانه خود با دیگری تجربه می کند که فرآیند به اشتراک گذاری صمیمیت را با اختلال مواجه می سازد(والرستین، 1994). لذا از آن جا که ارتباط با همسر، جنبه مرکزی زندگی عاطفی و اجتماعی هر فرد به شمار می رود، چنین تعارضاتی می تواند علاوه بر آسیبهای فردی و اختلال در فرآیند رشد هویت، به توانایی آنها در برقراری روابط مطلوب با دیگران آسیب برساند(وینچ[1]، 1971؛ به نقل از نادری، حیدری و حسین زاده مالکی، 1390). جدایی زناشویی[2]، به عنوان پدیده رایج و برآیند چنین تعاملاتی(کوک و جونز، 2002)، در 75% موارد به طلاق منجر شده است(گاتمن، 1993) که به تایید مطالعات صورت گرفته، بیشتری در 4 سال پس از ازدواج رخ می دهد(کوک و جونز، 2002). این میزان، طبق نتایج سرشماری مرکز آمار ایران(1389) به تدریج در حال افزایش است. انواع ناسازگاری های حاد و مزمن زناشویی-که خانواده های بسیاری را از نعمت سلامت و محبت زناشویی محروم نموده-نیز به این آماد افزوده می شود(صبور اردوبادی، 1387). افزایش ناسازگاریها، زوجین را درگیر یک کشمکش دوجانبه گردانده، به تدریج منجر به افزایش فاصله ها، طلاق عاطفی[3] و بی تفاوتی نسبت به هم، علی رغم همزیستی می شود(خواصی، 1389). اینجاست که کیفیت شکل گیری هویت افراد می تواند پیش بینی کننده موفقیت آنها در فرآیند درهم آمیزی عاطفی و روانی (صمیمیت) مورد توجه قرار گیرد.