به دنبال بررسی هاینریچ (Heinrich) در سال ۱۹۳۱ و ارائه مدل دومینو، این اندیشه شکل گرفت که مهم ترین عامل بروز حادثه انسان است. هاینریچ در تحقیقات خود به این نتیجه رسید که ٪۸۸ حوادث به علت عملکرد ناایمن افراد روی می دهد. پس از آن، تلاش برای ارتقاء ایمنی در صنایع و کاهش حوادث، برپایه نگرش سخت افزاری (حفاظت های فنی و بهبود محیط فیزیکی کارگاه ها و نگرش نرم افزاری(آموزش، دستورالعمل ها، خط مشی، برنامه ریزی برای کاهش حوادث) صورت گرفت. با وجود تمام تلاش هایی که انجام شده از اهمیت عملکرد انسان در بروز پی آمدهای سنگین و گاه جبران ناپذیر حادثه کم نشد. همین موضوع باعث شد، متخصصان ایمنی برای پیشگیری از زیان، به نگرش زیست افزاری (live-ware) روی آورند. نگرشی که به تغییر رفتار انسان، به عنوان مهم ترین عامل بروز حادثه، توجه دارد. در حال حاضر، فرهنگ ایمنی و همتاهای آن؛ جو ایمنی، ایمنی رفتاری و ایمنی مبتنی بر رفتار؛ به عنوان یک رویکرد ویژه در مدیریت ایمنی مورد توجه قرار گرفته است. متخصصان امید دارند از این راه بتوانند حوادث را کاهش دهند[۱]

عبارت فرهنگ ایمنی پس از حادثه چرنوبیل رایج شد. نخستین بار، این عبارت در سال ۱۹۸۶ به وسيلة آژانس بین المللی انرژی اتمی، در گزارش حادثه چرنوبیل به صورت رسمی به کار برده شد[۲]. در این گزارش، عبارت فرهنگ ایمنی برای توجیه خطاهای سازمانی و نقص در عملکرد افرادی بیان شد که شرایط را برای ایجاد آن فاجعه فراهم کردند.

برای سنجش ایمنی محل کار ورعایت الزامات آن از پرسشنامه فرهنگ ایمنی نوری استفاده می شود که دارای 61 سوال است.