بدون تردید بررسی نقش دین و معنویت در مطالعات سلامت روان و مداخلات بالینی مستلزم وجود ابزارهای معتبر و و اجد ویژگی های روان سنجی است. با این حال، در مورد این که مقیاسهای مذهبی واقعا چه چیزی را اندازه گیری می کنند و یا اینکه نگرش دینی یک پدیده است یا دارای مولفه های مستقلی است، شفافیت کافی وجود ندارد. از این رو بررسی های نظری و تحلیل های آموری مقیاسهای دینی ضروی است(1). نیاز به ساخت و اعتباریابی ازمون های دینی از آن جایی بیشتر احساس می شود که در دهه های اخیر بر خلاف رویکرد غالب اوایل قرن بیستم ادغام متغیرهای معنوی، نگرش ها و عملکردهای دینی در حیطه بهداشت روان به طور روز افزونی گسترش یافته است(2).

یک مطالعه ی مروری در سال 2000 نشان داد از 200 مطالعه که در حیطه سلامت و متغیرهای دینی انجام شده، 350 مورد در ارتباط با سلامت جسم و 850 مورد در رابطه با سلامت روان بوده است. نتایج عموما دلالت بر ارتباط مثبت تقیدات معنوی و دینی با سطح سلامت داشته است(3). در سه دهه ی اخیر مطالعات طولی و آینده نگر نیز نشان داده، تقیدات و نگرش های معنوی با طول عمر بیشتر ارتباط داشته و با کنترل سایر عوامل موثر بر طول عمر، هم چنان عامل معنویت به طور معنیی داری پیش بینی کننده طول عمر بوده است(4-6).

رابطه ی مثبت تقیدات دینی و عملکردهای معنوی با پیشگیری و مقابله با بیماری های قلبی و عروقی، نگرش مثبت و جهت گیری معنوی درونی با استفاده از مقابله مذهبی با کاهش فشار خون به دست آمده است(8، 7، 3).

مطالعات مختلف با روش های گوناگون گذشته نگر و طولی نشان داده اند که نگرش مذهبی به خصوص جهت گیری درونی دینی با خطر پایین ابتلا به افسردگی و هم چنین بهبودی از آن رابطه داشته است(9). هم چنین برخی مطالعات نشان داده اند ، بازخوردهای دینی و عملکردهای معنوی با کاهش علائم اضطرابی کاهش سوء مصرف مواد و کاهش خطر خودکشی همراه بوده است(10-12).

در ایران نیز مطالعات متعددی نشان داده اند که تقیدات و عملکردهای دینی سالم و مبتنی بر معنویت درونی با سلامت جسم، بهداشت روان و مقابله با عوامل استرس زا، ارتباط مثبت و معنی داری داشته است(13-16).