ارتباط بین پزشک و بیمار در قلب طبابت جای دارد و محور همه اقدامات بالینی و سنگ زیربنای فعالیت خوب پزشکی توصیف شده است(1-3). تحقیقات مختلف نشان داده است که 60-80 درصد تشخیصهای پزشکی و درصد مشابهی از تصمیم های درمانی بر مبنای اطلاعات به دست آمده از مصاحبه پزشکی انجام می گیرد. اساس مصاحبه پزشکی که خود پایه فعالیتهای پزشکی به شمار می آیند، ارتباط است(2). تشخیص کارآمد نه تنها به شناسایی علائم جسمی بیمار بستگی دارد، بلکه به شناسایی علائم جسمی که ممکن است ریشه های اجتماعی یا روان شناختی داشته و خود مستلزم طرح های درمانی متفاوتی هستند نیز ارتباط دارد. مشکلات ارتباطی پزشک و بیمار روی جنبه های مختلف مراقبت پزشکی شامل گرفتن شرح حال، تشخیص یا استفاده از درمان ها اثر می گذارد(4). بعضی مطالعات بیان کرده اند که استرس و ناراحتی ناشی از مشکلات ارتباطی، اثر منفی روی سلامتی بیمار(و احتمالا پزشک) گذاشته و با ارتباط و فهم بهتر به خصوص با در نظر گرفتن احساسات و علائم بیمار، پزشک مراقبت پزشکی مفیدتر و موثرتری خواهد داشت(5). در یک مطالعه مروری سیستماتیک در مورد مداخلات بهبودی ارتباط پزشک و بیمار در بیش از 50 درصد موارد، این مداخلات باعث بهبودی سلامتی بیماران شد. این مداخلات شمامل مواردی مانند تشویق بیمار به سوال کردن یا نوشتن چیزهایی که برای او نگران کننده است یا در مورد پزشکان چگونگی فهم انتظارات و نگرانی های بیماران و ارائه اطلاعات شفاف و روشن در باره بیماری و درمان آن و تقویت توجه آنان به احساسات بود(6). 

برای سنجش همدلی پزشک با بیمار از پرسشنامه همدلی پزشک با بیمار جفرسون که در سال 1995 ساخته شده است، استفاده می شود.