بررسي مقدماتي دقت تشخيصي مقياس هاي MAC-R ,AAS و APS

هدف پژوهش حاضر، بررسي دقت تشخيصي سه مقياس پذيرش اعتياد (AAS)، استعداد اعتياد (APS)، و مقياس تجديد نظر شده مي بارگي مک اندرو (MAC-R)، و تعيين نقطه برش مناسب براي اين سه مقياس بود. تعداد 140 دانشجوي دانشگاه تهران و 81 معتاد داوطلب ترک که با دانشجويان در يک گروه سني قرار داشتند، در دو گروه افراد بهنجار و افراد معتاد مورد بررسي قرار گرفتند. از آنجا که اين مقياس ها از MMPI-2 که براي تشخيص اختلال هاي رواني به کار مي رود، مشتق شده اند، قبل از انجام اين پژوهش، به صورت مقدماتي، دقت تشخيصي اين مقياس ها در مورد افراد داراي اختلال رواني (78 نفر) و افراد معتاد (81 نفر) مورد بررسي قرار گرفت. AAS از دقت تشخيصي خوب و MAC-R از دقت تشخيصي متوسطي در تميز افراد داراي اختلال رواني و افراد معتاد برخوردار بود. پس از اين مطالعه اوليه، دقت تشخيصي اين سه مقياس در تشخيص دانشجويان از افراد معتاد مورد بررسي قرار گرفت. تنها، مقياس AAS بر حسب ضريب آلفاي کرونباخ، از همساني دروني قابل قبولي برخوردار بود. تفاوت ميانگين نمره هاي افراد بهنجار و معتاد در هر سه مقياس، از لحاظ آماري معنادار بود. نتايج حاصل از تحليل مشخصه هاي عملياتي گيرنده (ROC) و تحليل حساسيت نشان داد که مقياس AAS در بين اين سه مقياس، از بالاترين دقت تشخيصي برخوردار است و به نظر مي رسد ابزار تشخيصي و غربالي مناسبي براي سوء مصرف مواد باشد. در مقابل، APS کمترين دقت تشخيصي را داشت و در نتيجه از لحاظ باليني، ابزار مناسبي براي تشخيص نيست.